Film Dine Mustafića na AJB DOC-u: Bosna zagađena prošlošću u jednako toksičnoj sadašnjosti

Povezani članci

• Luksemburg: Nastup pjesnikinja sa Balkana
• Važnije i manje važne riječi
• Sestre Kočo – izvor prijateljstva
• Festival kultura nacionalnih manjina Kantona Sarajevo “Minority fest 2015”
• Legendarni sportski novinar Muhamed Bikić: Filmovi o Keliju, Hasetu i Škiji su moj dug prema veličini, plemenitosti, hrabrosti i dobroti kao takvoj
• Mostarska umjetnica Arleta Ćehić izlaže na izložbi Biennala u Grenoblu

Film Dine Mustafića nosi naziv po korporativnom sloganu “ArcelorMittala” i predstavlja brutalnu priču o kompaniji koja prikriva tragove masovnih zločina počinjenih u logoru Omarska, kao i masovno trovanje građana Zenice, koji udišu kancerogeni “dim profita”.

Nakon tri godine istraživanja i snimanja, dugometražni dokumentarni film Dine Mustafića premijerno je prikazan na 3. Al Jazeera Balkans Documentary Film Festivalu, donoseći priču o „korporativnom fašizmu“ koji s ciljem profita gazi sve pred sobom i nemilosrdno uništava živote građana današnje Bosne i Hercegovine. Rude iz rudnika Omarska tope se u zeničkoj Željezari bez primjene ekoloških standarda, što je direktan uzrok raka grla i pluća brojnih Zeničana, koji po statistici prednjače u Evropi po oboljenjima sistema disajnih organa.

Zenica blues

Dominantni simboli Zenice su željezara i zatvor, a fudbalski navijači “Čelika” zovu se Robijaši. Dolaskom “ArcelorMittala” u Zenici nastaje novi onkološki odjel u tamošnjoj bolnici, a sponzor donirane medicinske opreme je upravo kompanija koja po svom sloganu “transformiše našu sutrašnjicu”. Tako je Zenica, pored željezare i zatvora, postala i simbol raka pluća. S tim činjenicama u filmu nas upoznaje zenički profesor Samir Lemeš iz “Eko foruma“, čija su nastojanja usmjerena u borbi protiv zagađenja zraka. Međutim, osim mirisa kancerogenog benzena koji dopire iz koksare, “priče iz fabrike” odvode nas u ratnu prošlost. Nažalost, bager koji ruje bosansku zemlju nije samo asocijacija na metaluršku industriju.

Autor Dino Mustafić sasvim logično pronalazi poveznicu sa zločinima devedesetih, upravo s mjestom gdje se nalazio jedan od najgorih koncentracionih logora, pa zajedno s udruženjem logoraša kreira priču o savremenoj Bosni i Hercegovini kao mjestu eksploatacije ljudskih i prirodnih potencijala od strane velikih korporacija, gdje je novac jedini moralni korektiv, a posljedice po stanovništvo su uglavnom one sa smrtnim ishodom.
Na (bijelom) nišanu

U filmu pratimo nastojanja predsjednika Udruženja logoraša „Prijedor 92“ Mirsada Duratovića iz mjesta Bišćani, koji nas uvodi u svoju ratnu traumu, upoznajući nas sa osobnim logoraškim danima i likvidacijom članova svoje porodice. Prijedor je apsolutni svjetski rekorder po broju presuđenih lica za ratne zločine počinjene na teritoriji jednog grada, sa pedeset i jednom pravomoćnom presudom.

 

Koncentracijski logor “Omarska” ili preciznije “Rudnik Omarska” devedesetih je bio logor za zatvaranje i mučenje nesrpskog stanovništva s područja općine Prijedor, gdje je u krajnje nehumanim uslovima bilo zatvoreno nekoliko hiljada ljudi. Logoraši su bili izloženi fizičkom i psihičkom maltretiranju i silovanjima te raznim oblicima seksualnog mučenja, a među logorašima je bilo i nekoliko desetina žena

Najveća masovna grobnica na Balkanu, Tomašica kod Prijedora, otkrivena je 2013. godine, zahvaljujući informacijama pripadnika Vojske Republike Srpske, koji su učestvovali u uklanjanju tijela ubijenih. Na površinskom kopu Tomašice (Rudnik Ljubija) završena je likvidacija “stanovnika s bijelom trakom na rukama”. U Tomašici su pronađeni posmrtni ostaci logoraša iz rudnika Omarska, a taj rudnik je danas pod kontrolom “ArcelorMittala”, koji po riječima sagovornika Mustafićevog filma prikriva tragove zločina. Duratović se sa svojim udruženjem danas bori da se mjesto na kojem je život okončalo oko četiri stotine žrtva na bilo kakav način obilježi kao mjesto stradanja.

 

Uvidom u ratnu prošlost, ne možemo „odahnuti“ u sadašnjosti, jer saznajemo kako krupni kapital odnosi svoje nove žrtve. Samo iz jednog dimnjaka željezare izlazi četrdeset puta više nedozvoljenih materija u odnosu na standarde Evropske Unije, a sedamnaest puta više nego što je dozvoljeno propisima u Bosni i Hercegovini. Tužilaštvo smatra da se ne radi o krivičnom djelu, već o prekršaju, a potkupljivi predstavnici vlasti drže da su za oboljenja krivi oni koji konzumiraju cigarete. U filmu “Transforming Tomorrow” upoznajemo oboljele i podatak da u Sarajevu postoji institut za DNK analizu koji može precizno utvrditi genetske poremećaje uzrokovane zagađenjem zraka.

 

Bosanskohercegovački metal završava u Evropi, a poslužio je i u izradi grandioznog željeznog tornja podignutog u čast Olimpijskih igara u Londonu. Autor filma u spomeniku vidi posmrtne ostatke ubijenih zatvorenika i duše otrovanih građana. “Transformng Tomorrow” donosi priču o taocima krupnog kapitala koji ne poštuje ni žive ni mrtve, kupujući tišinu onih koji bi o tome trebali govoriti. Metal odlazi u razvijene zapadne zemlje, dok smeće ostaje nama. Gledajući Mustafićev dokumentarni film ne možemo se oteti utisku kako je Bosna i Hercegovina danas zapravo (ekološki) nesvjesna, moralna deponija.

Klix.ba