Kurspahić: Na zvjezdanom putu

Povezani članci

• Što smo sve slagali o Bosni i Hercegovini
• Zoran Pusić: Stolac treba pomaknuti iz beznađa u koje ga je dovela 20 godišnja vladavina HDZ-a
• Četiri veličanstvena mostarska Hrvata
• Novi izljevi fašizma u Priboju: “Božić je, pucaj u džamije”
• Balkanska unija
• 25 godina od zločina u Sjeverinu – Dužni smo da pamtimo i poštujemo žrtve ratnih zločina

Otkako sam prije dvije nedjelje u Oslobođenju pročitao porodičnu obavijest o iznenadnoj smrti profesora dr Zlatka Tešanovića tražio sam, za sada uzalud, neki značajniji tekst o njemu i njegovom naučnom radu u bosanskohercegovačkoj štampi. Tešanović je, naime, bio naučnik vrhunske međunarodne reputacije.

Povodom njegove prerane smrti, 26. jula u Vašingtonu, vjerovatno od srčanog udara, Odjeljenje za fiziku i astronomiju “Johns Hopkins” univerziteta u Baltimoru u službenom In memoriamu označava profesora Tešanovića kao vodećeg teoretskog fizičara koji se prvenstveno bavio “superkonduktorima visokih temperatura i srodnim materijalima”: citirati detaljniji opis njegovih naučnih interesovanja ne bi bilo od neke koristi čak ni natprosječno obrazovanom čitaocu koji nije bliže upoznat s teoretskom fizikom. Zato iz tog službenog oproštaja prestižne američke naučne ustanove bilježim tek zaključne rečenice: “Zlatko je objavio više od 125 naučnih radova i primio brojna priznanja i naučne stipendije. Bio je lider u odjeljenju i uporno je radio na tome da privuče najbolje nastavnike i studente na ‘Johns Hopkins’. Duboko će nam nedostajati”.

Ono što o Tešanoviću nisam našao u štampi u Sarajevu, gradu u kojem je rođen i završio Drugu gimnaziju i studij fizike (1979. godine na Sarajevskom univerzitetu) – možda je negdje nešto i napisano ali nije bilo dostupno na web stranicama tamošnjih novina – našao sam u dnevniku Baltimore Sun. Reporter ovog lista Žak Keli (Jacques Kelly) piše o Tešanoviću ne samo kao o naučniku najvećeg ranga nego i kao o omiljenom građaninu Baltimora: kolege kažu kako je na postdiplomskim studijima držao predavanja u šarenim havajskim košuljama, a među prijateljima je važio i kao ekspert za baltimorske restorane koji je volio dobru hranu i uvijek mogao da nađe sto za prijatelje i u prepunom restoranu. Kolege su ga smatrale za lidera u naučnom radu, a studenti za izvanrednog profesora.

“Bio je brilijantan čovjek koji je bio vrlo elokventan i mogao je izraziti svoje ideje na zanimljiv i jedinstven način … Bio je karakter, zabavan čovjek. Imao je oštar um i nazivao je stvari onako kako ih je vidio”, rekao je o Tešanoviću Daniel H. Reich, kolega sa odjeljenja za fiziku i astronomiju, dodajući kako je bio svestrano obrazovan, zainteresovan za politiku i fasciniran košarkom.

List citira i Zlatkovu suprugu, takođe uvaženu naučnicu i profesoricu fizike na Univerzitetu Arizone, Inu Šarčević, kćerku profesora filozofije Abdulaha Šarčevića, koja o njemu kaže kako je bio otac i muž pun ljubavi, vjenčali su se prije 35 godina: njihova kćerka Rejčel (Rachel Šarčević-Tešanović)studira na Johns Hopkins univerzitetu. Kako kaže Baltimore Sun, Tešanović od bliže porodice ima i sestru Mirjanu Tešanović koja živi u Banjaluci.

Upravo ove subote – 18. avgusta – rodbina, prijatelji i poštovaoci Zlatka Tešanovića okupiće se u istorijskom Arizona Inn hotelu u centru Tuscona da, po ovdašnjim običajima, proslave život i naučno djelo naučnika i profesora čiji je put od Sarajeva vodio preko doktorata u Minesoti do naučnih stipendija i usavršavanja na Harvardu i drugim najprestižnijim univerzitetima sve do naučne karijere na Johns Hopkinsu na kojem je postao profesor još 1990. godine. Slična komemoracija održaće se uz početak nove akademske godine i na tom univerzitetu u Baltimoru.

U Sarajevu ga se, prigodnim posljednjim pozdravom u Oslobođenju, sjetila raja iz Druge gimnazije i to je, čini se, i najprirodnije u gradu za koji kažu kako ne oprašta jedino uspjeh. Tamo gdje se olako i naširoko dijele ulične titule “legende”, “genija”, “intelektualca”, “akademika” … i kako se sve ne imenuje nova naučna elita, čiji dometi nerijetko jedva dobacuju dalje od Kozje ćuprije na jednoj i Ilidže na drugoj kapiji grada, nije nimalo čudno, nego je možda i prirodno, što nema šireg javnog uvažavanja za naučni rad svjetskih dometa.

Zlatko Tešanović, u svojoj posvećenosti fizici – ne zanemarujući, kako pokazuje zapis u baltimorskom dnevniku, nijednu dimenziju punoće življenja: porodica-politika-košarka-restorani … – nije u nauci tražio estradnu slavu i priznanja nego je u samozatajnom ambijentu laboratorija, eksperimenta i istraživanja ispisivao naučni opus na nivou najviših svjetskih standarda. Sarajevo može biti počašćeno što je, u njegovoj naučnoj biografiji, ispisano kao početna stanica jednog zvjezdanog puta.

Slobodna Evropa