ENG
PATRIJARHAT I PARADA PONOSA
Autor/ica 👤tačno.net
Povezani članci
“Duh palanke u osnovi je pornografski, iako seksualnost javno osuđuje.”
Piše: Vuk Jaredić
Izvinite što neću pisati ovaj tekst sa rečenicama prepunim “hermeneutičke hiperinflacije”. Izvinite što neću pominjati Mišela Fukoa. Izvinite što uopšte i pišem ovaj tekst a nisam oficijelni queer teoretičar ili feministica. Izvinite i što nisam ultra kul post bitnik wanna be Bukovski.
BUDVANSKI PRIDE
“U svrhu odbrane napadnutog ega duh palanke odobrava i promoviše agresiju. Agresija je jedno od primarnih stanja palanačkog duha.”
“Duh palanke duh je zatvorenog, izolovanog društva, koje se ne razvija. Stagnacija je osnova palanačkog duha. Duh palanke inicijalno je suprotan filozofiji razvoja.”
(Radomir Konstantinović)
Da li jedan Aleksandar Veliki bio bolestan? Da li su Sokrat i Platon bili bolesni? Da li su Mikelanđelo i Leonardo bili bolesni? Svi ovi ljudi su bili su pripadnici LGBT populacije. Radije bih pio kaficu sa Oskarom Vajldom nego sa nekim od primitivaca koji su nedužne građane, učesnike budvanskog Pride-a gađali kamenjem. Isti mentalni sklop koji je gađao mirne učesnike Parade Ponosa je spalio jednog Đordana Bruna, ubio čuvenu matematičarku Hipatiju (ubili su je “divni” hrišćani koji su školjkama strgli meso sa njenih kostiju po naređenju Ćirila, Aleksandijskog Patrijarha – sigurno predhodna inkarnacija Rista Radovića, a koji je jedan od doktora i otaca crkve, kako katoličke tako i pravoslavne) i spalio milione nedužnih žena kao vještice. Sa jedne strane imate Vajlda, Koktoa… Sa druge varvare.
Budvanski Pride je još jednom pokazao licimjerstvo Crnogoraca. Budva – grad prepun droge, prostitucije, kriminala… Nema godine a da u njoj neko ne bude ubijen snajperom. I to očigledno stanovnicima Budve ne smeta. Kao što im vjerovatno ne smetaju ni polugole plesačice, turbo folk, leskovački roštilj? A ponajmanje im izgleda smeta to što je njihov grad arhitektonski maligni tumor. A kako bi sistemu vrijednosti koji baštini arhetip kriminalca i sponzoruše (eufemistički naziv za prostitutku) tako nešto moglo da smeta? Jer uveče pada u turbo trans udovice čuvenog ratnog zločinca, a sljedećeg jutra kamenuje osobe različite seksualne orijentacije. Zamislite paradoks, da u odbranu porodičnih vrijednosti staju osobe čije ćerke, sestre, drugarice izlaze obučene kao prostitutke, s planom kako će u separeu nekog mafijaša u Top Hilu ili Trokaderu šmrknuti liniju kokaina i kako će se pojebati na haubi njegovog novog poršea.
Važno je da su potom osvještali ulice, “očistili grad od pedera”, ali nijesu od krvavih para, “kontroverznih biznismena” i zgrada na pjenu od jada.
Podgorica
MIZOGINA PRIRODA PATRIJARHATA
“Duh palanke operiše isključivo sa stereotipima koje crpi iz tradicionalizma. U okviru ovog duha rodni stereotipi se svode na par osnovnih karakteristika: profil muškarca profil je ratnika, hranitelja, branitelja ženske i nacionalne časti (u palanačkom svetu žena se izjednačuje sa teritorijom), a profil žene je isključivo pasivni i reproduktivni. Žena je predstavnik muškarčeve časti, ako ga izneveri, on ovim činom postaje demaskuliniziran, odnosno učinjen impotentnim.”
“Duh palanke u osnovi je pornografski, iako seksualnost javno osuđuje.”
(Radomir Konstantinović)
Svi znamo za fenomen “virdžine”, žene koja preuzima ulogu muškarca. Ovakav vid travestije prisutan je u mnogim patrijahalnim društvima i to upravo prikazuje jasnu mizoginu suštinu patrijarhata. Žena koja postaje muškarac je vise nego dobrodošla – a šta je sa muškarcem koji želi postati žena!?
Postoji još jedna važna dimenzija kada je u pitanju koncept “virdžine”, a to je lišenost seksualnog zadovoljstva. Za patrijarhat je jedino prihvatljiva žena lišena orgazmatičkog zadovoljstva, kastrirana žena, ženski evnuh. Patrijarhat umjesto erosa slavi tanatos.To je tanatička priroda patrijarhata koja veliča smrt, a ne život. Zato je u našem društvu centralni ritual upravo ritual sahranjivanja. A onda sve te žene, vrani gavranovi, dovijeka u crnini. Zašto? Da što više inhibiraju radost, sreću, zadovoljstvo, a nadasve seksualnost.
Od LGBT populacije čini mi se da je ovo prvo slovo najprihvatljivije za patrijarhat. Nekako izgleda da su lezbijke uvijek mnogo prihvatljivije od gejeva. (U prilog tome je obilje lezbijskih scena u porno filmovima namjenjenim heteroseksualnoj populaciji.) Poljubac Britni Spirs i Madone bio je na nivou jeftine “kurir” senzacije i njega su imitirale mnoge domaće folk zvijezde, a sve ovo nije suštinski uzburkalo strasti naše javnosti. A onda se desio poljubac između dva muškarca u spotu koji promoviše prava LGBT populacije i imali smo čitavu lavinu nezadovoljstva i fizički napad na aktere spota. Očigledno da patrijarhat ne prašta poigravanje sa “ muškošću” jer stereotipi se moraju održati po svaku cijenu.
Crnogorsko selo, mjesto gdje nije bilo elementarnih higijenskih uslova, gdje su se djeca proizvodila kao radna snaga, a žena je posmatrana kao mašina za rađanje – proizvodnju radne/vojne snage, izvorište je crnogorske neslobode i inhibitornih procesa. Žene na selu, vrani gavrani, žrtve su jedne mizogine, smrtoholičarske (ne)kulture koja je stvorila društvo sa odsustvom radosti, gdje se na žensku seksualnost gleda kao na nešto negativno, u najmanju ruku prljavo.
Jednom prilikom jedan od bivših pripadnika crnogorskog establišmenta je izjavio kako je žena u Crnoj Gori tradicionalno bila poštovana. Kakva besmislica! Uvijek se tako licemjerno i namjerno potencira kult majke i sestre, a ne supruge, ne ljubavnice, već se potencira ona uloga žene koja je lišena njene seksualnosti. Zapravo govorimo o kastriranoj ženi, ženskom evnuhu i takva žena je jedino prihvatljiva za kulturu patrijarhata. Jednostavno, patrijarhat koji ima totalitarnu prirodu u ženskoj seksualnosti vidi opasnost, jer nije u stanju da prihvati bilo što što ne može kontrolisati (iz istih razloga imali smo progon „vještica“ od strane inkvizicije i puritanskih zilota).
Zanimljivo je da upravo u patrijahalnim i ruralnim sredinama imamo pravu eksploziju pojave sponzoruša. Umjesto nekadašnjeg bračnog (kupoprodajnog) ugovora karakterističnog za klasični patrijarhat, u neopatrijarhatu se ženska seksualnost prodaje i to za gaćice, vaučer, vožnju mercedesom, bmw-om.
KONTROLORI
“Život je rutinski život, siguran onom sigurnošću koju nudi rutina” (Radomir Konstantinović)
Suština je sljedeća. Većina ljudi ne teži sreći, još manje slobodi, već teže lažnom osjećaju sigurnosti. Zato je najveći broj religija statičan i dogmatski (naročito judaizam, hrišćanstvo i islam). Ljudi teže uprošćenom principu, crno na bijelo, “1+1=2”. Da li je u pitanju vjerska dogma, naučni zakoni (koji su veoma krhki i diskutabilni) ili politička ideologija, sve jedno, ali je važno da ljudi imaju neki sistem koji im daje lažni osjećaj sigurnosti. Sve što oni ne mogu da kontrolišu za njih predstavlja opasnost. Zato je patrijarhat mizogin, jer se ženska seksualnost ne može kontrolisati. Patrijarhat je eklatantan primjer kontrolorske svijesti. A sve što narušava njihove ustaljene šablone za njih predstavlja opasnost, tako je i sa homoseksualizmom. Oni (kontrolori) proganjaju uvjek ono što je drugačije, različito od onog na što su navikli i što im daje lažni osjećaj sigurnosti. Kontrolori zapravo teže programu, jer su suštinski roboti, koji žele stvoriti svijet zasnovan na programu i izjvesnosti. To znači da su kontrolori zapravo printovi bez duše koji pošto poto hoće da stvore sigurnost u materijalnom.
Vjerujem takođe da postoje oni pojedinci koji za razliku od mene imaju negativno mišljenje o Paradi Ponosa, ne zato što su kontrolori, već zato što im je muka od onih koji isključivo promovišu ljudska prava zbog profita. U vezi sa ovim mislim da je dobro da se objasni razlika između starih, tradicionalnih, “muških” metoda kontrole i novih, sofisticiranih, “ženskih” metoda kontrole. “Muški” metodi su npr. paljenje na lomači, zatvaranje, prebijanje… Eksponenti ovakvih metoda kontrole u tranzicionim društvima poput našeg su pripadnici službe, raznih kriminalnih organizacija itd. Za razliku od “muških” metoda kontrole imamo “ženske” metode kontrole, koji dominiraju u zapadnim društvima. U ovim društvima, nema potrebe da se neko prebija ili ubija, već se jednostavno etiketira kao lud, nepodoban, ekstremista… To je lijevi puritanizam koji nije ništa manje opasan od desnog puritanizma. Eksponenti tih novih metoda kotrole su razni psiholozi, socijalni radnici, psihijatri… U Crnoj Gori će svakako novi metodi kontrole substituisati stare prije nego li u Iranu, ali svakako kasnije nego u Belgiji.
Sa seksualnošću se opasno manipuliše. Ona se u tradicionalnom patrijarhatu namjerno inhibirala, a sada se nemilosrdno komercijalizuje. Čitavo potrošačko društvo je zasnovano na manipulaciji sa seksualnošću. Koncept sakralne seksualnosti doveden je do nestanka.
(Treba razumjeti i to da je kontrolorska agenda veoma heterogena i ponekad nam se čini da se radi o antagonističkim konceptima, a zapravo svi ti koncepti dolaze iz iste kuhinje. Cilj je jasan, uzeti našu energiju!)
Ali svi koji su slobodoumni u Crnoj Gori prvo se moraju jednom za sva vremena obračunati sa starim, primitivnim metodama kontrole (a to je u slučaju Crne Gore patrijarhat), imajući u vidu jasnu opasnost od novih, sofisticiranih vidova kontrole.
Tužno je da radimo nešto samo zato što su tako rekli NATO i EU (super pater familiasi). LGBT prava trebamo da podržimo jer je to naprosto ispravno.
KOMUNIZAM I PATRIJARHAT
U doba komunizma konstantno je postojao sukob između retrogradnih snaga sa jedne strane i liberalnih sa druge. Tito je oscilirao između ova dva pola. (Mislim da je njemu lično liberalni koncept bio bliži, ali je morao da pravi kompromise sa retrogradnim snagama.) Ove retrogradne snage su imale snažno uporište među Crnogorcima, stanovništvom iz Hercegovine, Like, Korduna, jednom rjećju kod dinaroida. Oni su ti koji su prigrlili komunizam jer je dolazio od super pater familijasa – Rusije. Pravoslavlje je zamjenjeno komunizmom, matrica je ostala ista, kao što će ostati ista kada se komunizam bude zamijenio pravoslavljem 1989. To se desilo kod nas, to se desilo i u Rusiji, gdje njihov pater familias vodi homofobnu politiku, zatvara, hapsi neistomišljenike, sve pod geslom zaštite tradicionalnih vrijednosti i interesa Rusije, dok čitavo rudno i energetsko blago prepušta interesima “međunarodnog kapitala”.
Jasno je da je najveći broj visokog klera radio za komunističke službe bezbjednosti.
Osamdesetih godina liberalne tendencije su došle do svog vrhunca. Patrijarhat se osjetio ugroženim, komunizam je zamjenjen šovinizmom i vjerskim ekstremizmom, i počeo je progon.1989 trijumfuju retrogradne, konzervativne snage, liberalne snage su poražene.Eklatantan primjer su tužne sudbine Sonje Savić i pripadnika grupe EKV. Upravo je generacija kojoj su pripadali oni, prva generacija koja je odrasla u kakvom takvom izobilju. To je generacija koja je trebalo da iznese promjenu. Umjesto toga brutalno je uništena. 400.000 mladih, obrazovanih ljudi napušta ove prostore, a oni koji ostaju završavaju na ratištu, mnogi su uništeni kroz narkomaniju i AIDS, koji im je smišljeno nametnut.
Dolazi do migratornih promjena po drugi put. Ponovo kao i 1945 godine u urbane sredine dolazi ruralno stanovništvo. Počinje ludilo 90ih, TV Palma, pornografija, sponzoruše, “žestoki momci”, ratni zločinci, i naravno crkva koja sve ovo blagosilja.
Neopatrijarhat 90-ih je i dalje dominantan na balkanskim prostorima. Ko su eksponenti ovog neopatrijarhata? Kriminalci, novopečeni biznismeni (da li zapravo govorimo o istom?), kvazi elita koja skače na ojkanje cece, mece i ostale dece po raznim folkotekama i drugim „glamuroznim“ mjestima, kao što smo rekli u slučaju „kraljice Mediterana“ – Budve. Poznaćete ih po skupim kolima i njihovim pratiljama sponzorušama (kao što takođe rekoh: eufemistički naziv za prostitutku), koje obično tzv. modeling koriste kao paravan za prostituisanje po evropskim metropolama. Upravo je ova primitivna (ne)kultura neopatrijarhata stvorila od naših gradova petkom i subotom veče svojevrstan „butik mesa“.
Zanimljivo je da su ovi eksponenti neopatrijarhata često navodno religiozni, da idu u crkvu, a kako je jedan moj prijatelj dobro primjetio, što je veći krst u kolima to je veći grijeh na njihovoj duši. Jasno je da je u devedesetim godinama došlo do substitucije komunističke ideologije sa vjerskim fundamentalizmom i nacionalšovinizmom i do svojevrsne klerikalizacije društva. Ova pojava nije samo vezana za Balkan. Primjera radi, u Rusiji je takođe došlo do gotovo identičnih procesa, pa se tako umjetnici progone u pravom inkvizitorskom maniru, doduše više ne zbog nepodobnosti sa komunističkom ideologijom, već po instrukcijama pravoslavnog klera.
Dakle, jasno je da su osobe koje su bacale kamenje na mirne učesnike Budvanskog Pride-a i koje su demolirale Podgoricu za vrijeme prvog Podgoričkog Pride-a relikt 90ih.
AMFI
„Nema sveta izvan duha palanke. Samo on, koji ispoveda religiju zatvorenosti, religiju u kojoj je vrhovni bog ovaj bog jedinstva...“
“Misticizam srpskog nacizma je ”krstaški”, ratnički, u stilu “odbrane” Hrista od marksističkog Anti-hrista, misticizam Dimitrija Ljotića koji je svoje kvislinške falange hteo da vidi i prikaže kao falange sreednjovekovnih svećenika Hrista.”
(Radomir Konstantinović)
I naravno opet imamo crnomantijaša Amfija, koji po ko zna koji put bljuje čisti fašizam. Poput Sarumana novog doba čije horde čudovišta su početkom 90-ih godina išle da pale džamije i katedrale, a danas se zabavljaju premlaćivanjem pripadnika LGBT populacije, slobodoumnih pojedinaca i razbijanjem uličnog mobilijara.
Pa taj čovjek je blagosiljao ratne zločince poput Karađžića i Arkana! Ovaj crveni vladika (jer UDBA je UDBA) je vojnim helikopterom instalirao limenu kantu na vrh Rumije i na taj način htio da poništi viševjekovni multikonfesionalni i multinacionalni sklad koji postoji u barskoj regiji i čitavoj Crnoj Gori. Zapravo kao da je time prosto rečeno: “pišam se ja vama na vaša multi-kulti sranja i pišam se na predhrišćansku tradiciju Crne Gore”. Jer ne zaboravite da se na vrhu Rumije nalazi drevni tumul.
Kad smo kod Sarumana, primijetitie Amfijevu terminologiju, sa izrazima poput “muželožništvo”. Da li je to jezik Tolkinove srednje zemlje, nekakav kvazi srednjevjekovni crkvijanski jezik?
Da se vratimo srednjem vijeku i crnomagijskom činu kada je nakon prvog Podgoričkog Pride-a organizovana nekakva litija za “čast, obraz, svetinju braka i rađanje djece”. Tom nazovi litijom Amfi je htio da poništi rezultat koji je Podgorički Pride postigao u promjeni “psihogravitacionog polja” našeg grada. Amfi je htio, poput psa mužijaka, da na podgoričkim ulicama obilježi svoju teritoriju.
A gdje je Amfi da brani porodicu kada znamo da je svaka peta žena u Crnoj Gori žrtva fizičkog ili seksualnog nasilja, da je svako treće dijete žrtva fizičkog nasilja?
Crkva ima običaj da govori protiv abortusa, kao stalo im je do nerođene djece. (A gdje su bili 90-ih da dignu glas protiv sramnog rata, nego su ga zdušno podržavali?) Ma nije njima stalo do nerođene djece, njima je stalo da kontrolišu žensko tijelo (čitaj hram). Crkva time pokazuje da je ona stožer kulture patrijarhata, kontrolorske svijesti i istinski emiter mizoginije.
PODGORIČKI PRIDE
Subota, dvadeseti oktobar dvijehiljadetrinaeste. U nekoj ljepšoj budućnosti biće to lijepa istorija.
U mom ličnom univerzumu svakako jeste, jer sam se sjetio.
Sjetio sam se moje prabake koja je kao djevojčica pobjegla iz carske Rusije, koja mi je pričala kako je namjerno morala da sebi pravi žuljeve na rukama da je ne bi strijeljali boljševici (e to su oni koji instaliraše crvene vladike, odnosno je sistem instalirao i jedne i druge), prabake koja je čitavog života govorila da je građanin svijeta.
Sjetio sam se njenog muža – svoga prađeda, koji je bio književni kritičar (kasnije predsjednik SANU i upravnik JDP-a), čovjek koji nije bio komunista, već ljevičar, slobodoumnih pogleda, borac protiv klerofašizma, kojeg je Gestapo uhapsio i poslao na Banjicu, a poslije u Dahau, koji je imao 40 kila kada su ga oslobodili iz Dahaua, koji je bio jedan od inicijatora gradnje Njegoševog mauzoleja (onog isog kojeg Amfi želi da sruši i vjerovatno da instalira još jednu limenu trafiku poput one na Rumiji).
Sjetio sam se njegove ćerke – svoje bake, koja je došla iz Beograda da me podiže i vaspitava, koja je nakon okupacije Beograda pošla u ilegalu, a onda u partizane, koja mi je pričala kako su gestapovci uhapsili moga prađeda i još jednog komšiju priveli zato što je bio mason, o tome kako su nedićevci (podsjetiću da je ovom zločincu parastos držao patrijarh Pavle lično) organizovali antimasonsku izložbu u kući njihovih prijatelja gdje je nekad bila loža i gdje se moja baka kao djevojčica igrala, o tome kako su gestapovci odvodili u smrt njihove komšije Jevreje samo zato što su druge vjere i nacije.
Sjetio sam se njene ćerke – svoje majke, koja je uvijek tvrdila i sada tvrdi da je građanin svijeta, koja je u školskoj klupi u Beogradu imala i Palestince i crnce, i Jevreje i Hrvate i Muslimane, koja je tek u Crnoj Gori vidjela vjersku i nacionalnu netrpeljivost kada se npr. narodni heroj odrekao svoje ćerke zato što se udala za muslimana (toliko o crnogorskom palanačkom čojstvu), koja me je uvijek učila da budem slobodan čovjek, bez predrasuda.
Sjetio sam se sebe, kako sam 1992. godine na popisu, kada sam imao 11 godina, izjavio da sam po nacionalnosti Evropljanin, a po vjeroispovjesti budista (samo da znate više nisam budista :-).
Sjetih se…
“Prvo su došli po komuniste,
a ja se nisam pobunio jer nisam bio komunista.
Zatim su došli po Jevreje,
a ja se nisam pobunio jer nisam bio Jevrejin.
Zatim su došli po sindikalce,
a ja se nisam pobunio jer nisam bio sindikalac.
Zatim su došli po katolike,
a ja se nisam pobunio jer sam bio protestant.
Zatim su došli po mene,
ali tada više nikoga nije bilo da se pobuni.”
(Ova poema Martina Niemöllera ima više verzija.)
Sjetih se, popih kaficu, pročitah novine, a onda smo Maja i ja sigurnim korakom krenuli ka Paradi Ponosa i hodali sa nadom u ljepši i slobodniji svijet.
Autor/ica 👤tačno.net
