ENG
Ustaše, Vatikan, Mitel EUropstvo, Mediteran i još neke večne teme
Autor/ica
Povezani članci
Ice-T je je sredinom devedesetih nastupio u Hrvatskoj i tada se, kako kaže, ‘rat još osjećao u zraku pa je bio zabrinut jer je u Zagreb dolazio nakon Beograda i nije znao što će ga dočekati’.
”No, iznenadio sam se kad sam vidio da su u publici isti ljudi. Zato ni sad ne razumijem zašto ste ratovali.”
Ice-T u intervju za Gloriju.
„Pokojni kardinal Franjo Šeper, pokojni kardinal Franjo Kuharić i kardinal Josip Bozanić uvek su govorili da Hrvatska nije na Balkanu nego u Srednjoj Evropi, pa bi bilo logično, pravedno i potrebno da Hrvatska uđe u Evropsku uniju, gde istorijski i kulturno oduvek pripada.”
Papa Benedikt HVI prilikom posete Hrvatskoj[i] (nije odgovor Ajs Tiju, ali može i tako da se posmatra)
Ustaštvo je ponovo među Srbima/Hrvatima centralna tema.
Papino pranje ruku od odgovornosti i umešanosti Rimokatoličke crkve u zločine NDH pravljenjem sveca od Stepinca zgrozilo je potomke njihovih žrtava. Ali i današnje ustaše (što ovi prvi nisu/nismo primetili), jer ih je očigledno „prodala“ „institucija“ na koju su se pozivali, na čiji autoritet „šlepali“ i u ime koje činili zločine (a „institucija“ ne samo prećutno podržavala), pa su se nakon celog stoleća za vreme kojeg su u Hrvata bili dominantna među ideologijama koje govore upravo suprotno, baš današnji ustaše setili da je “… nacionalna država … više od kulture, i … nešto drugo negoli dominantna religija njezinih stanovnika.“[ii]. Štaviše, setili su se nacionalne države kao koncepta. Nacija – svi državljani bez obzira na veroispovest, u slučaju NDH bi morala da uključi i one pobijene u Jasenovcu i Jadovnu ali žive i puno/ravno-pravne, ovu lekciju Hrvati su zaboravili i na popravnom, prilikom stvaranja današnje republike, na šta ih je na zapanjujuće otvoren a uobičajeno trapav način podsetio Boris Tadić pre neki dan u Jadovnu, povezujući Oluju sa ovim stratištem. Posebno ih (ustaše, ne sve Hrvate) „žulja“ što je „Papin posjet bjelosvjetska ljevica izrabila eda bi još jednom Hrvatsku povezala s ustaškim „zločinima“.[iii](zločinima pod znacima navoda!!!)
Mi, pravoslavni Srbi (i ortodoksne i „krstjanske“ tradicije na koju se pozivaju današnji Bošnjaci), koji smo u gotovo hiljadugodišnjem otvorenom (poput onih šest u Srednjovekovnoj Bosni) ili „hladnom“ krstaškom ratu sa Vatikanom, sasvim utemeljeno u svom istorijskom iskustvu, ne pridajemo veliki značaj ustaškoj epizodi u ovoj borbi koja se čini večnom i s pravom insistiramo na odgovornosti Vatikana. Odgovornosti koju još jedan od papa ne priznaje falsifikujući istoriju. Međutim, i bagatelisanje značaja i ne-bavljenje ustaškom ideologijom izgleda da nam se opet vraća kao neplaćena mostarina na novoj ćupriji.
Postoji bar još jedan „faktor“ kojeg mi, ne-katolički Srbi konstantno zanemarujemo. To su Hrvati nacionalističke (pobornici nacionalne države), laicističke orjentacije. Njih je danas „zanemarljiv“ broj – svega više od polovine stanovništva današnje Hrvatske (bar ona SDPovska, gej frendli purgersko istarska), pa je stoga „razumljivo“ što se zaboravljaju u srbijanskoj (kvazi)intelektualnoj javnosti koja štuje isključivo stereotipne Hrvate po meri srpskog rasizma – one splitske primitivce koji i homoseksualcima skandiraju „Ubij Srbina“ (al ih „vole brate što su protiv pedera i brane Gotovinu, a ne ko mi“).
Da ne bude uobičajene zabune, pojam današnji Hrvat preciznije bi bilo krajnje politički nekorektno prevesti na Vukov jezik kao deo Srba koji su katoličke tradicije (a u izvornom Starčevićevskom integralističkom značenju kao takođe samo deo „Hervata“, oni koji su katoličke tradicije – ergo postoje i drugi), da se ne bi brkao sa separatnim jugoslavističkim ili ustaškim protokulturalističkim hrvatstvom isključivo radikalnog katolicizma.
Ova hrvatska po Švarcu „bjelosvjetska ljevica“[iv] bi da se distancira i od Rimokatoličke crkve i od njenih radikalnih nastavljača katolicista ustaša, koji su bili i ostali brana konačnom uspostavljanju moderne države i nacije. Napadno je njihovo karakterisanje Pavelićeve države kao kvislinške tvorevine, za razliku od ustaša koji insistiraju na kontinuitetu sa NDH: “I tako Sveti otac Nezavisnu Državu Hrvatsku smatra prividno neovisnom državom, dok u istom dahu nasljednicu te države tjera da potpuno izgubi neovisnost pristupanjem europskoj tamnici naroda!“[v] Svoju domovinu danas hrvatska „bjelosvjetska ljevica“ poredi sa postfrankovskom Španijom, koja se poslednja od latinski govorećih zemalja Evrope „otarasila“ uticaja Vatikana. Ugled katoličke crkve u Hrvata danas je po njima isti kao ugled iste u Španiji – dakle nikakav, uglavnom je predmet sprnje. Naime, proces formiranja modernih nacija kod latinskih naroda nužno je pratio radikalan raskid sa pretežnom Vatikanskom tradicijom čiji načelni kolektivistički kulturalizam i segregacijska multietničnost su nekompatibilni sa polazištem zajednice slobodnih individua karakterističnim za koncept građanina/nacije. Najdosledniji istorijski primer je radikalni laicizam francuske revolucije koji je sprovelo stanovništvo „čisto“ katoličko, „preostalo“ dugo nakon pokolja protestanata za vreme Bartolomejske noći, a i italijanska državnost i zvezda petokraka na grbu Italije rezultat su direktnog suprotstavljanja Vatikanskoj politici i konceptu. Na sličan način su nekompatibilni muslimani koji su takođe rascepljeni između koncepta Islamske naddržave i nadnacije i sopstvenih državnih i kulturnih tradicija pojedinih naroda, pa pre (Turska) ili kasnije (današnje arapske revolucije) pribegavaju sličnom nacionalizmu kao dokazanoj brani islamskom fundamentalizmu.
Protestantizam i pravoslavlje, s druge strane nisu bar do sada u sukobu sa konceptom zajednice slobodnih ravnopravnih građana, pa ovi narodi, nemajući potrebu za radikalnim laicizmom, uglavnom polaze od religioznosti (čije modalitete ispoljavanja svaka na svoj način rešavaju) kao jedne od nacionalnih vrednosti („In God we trust“, kako piše na US dolaru, uz krstove na zastavama gotovo svih „čisto“ protestantskih nacionalnih država ili vizantijske dvoglave orlove pravoslavnih).
Zato sukob ove „bjelosvjetske ljevice“ sa „srednjeeuropskim“ katolicizmom i načinom (pre)ustrojstva zemalja EU iz nacionalnih u multi-etničku državu, koji forsira papa (koji jako podseća na viševekovni državotvorni koncept pretežno ali ne i nacionalno slovenske države od Baltika do Jadrana, kao brane i od zapadnog protestantizma i od istočnog pravoslavlja) ima pre svega širi „civilizacijski“ kontekst vraćanja u mediteranski krug kojem su današnji HRVati/SRBi izgleda zaboravili da pripadaju. Iz razloga navedenih na primeru „braće Arapa“ i Turaka, sličan pokret „bjelosvjetskog ljevičarstva“ hrvatskog tipa se može očekivati i u Bosni kao brana islamizmu, pre nego eksplicitni nacionalizam poput recimo albanskog.
Nije čudno što se ovaj „mediteranski“ kontekst ne sviđa ni, u Srbiji dominantnim, rusofilnim pravoslavistima koji takođe ishodište Srba smeštaju a Srbe guraju u Hiperboreju dalekog severa i dele staru ideju konačnog odeljivanja katoličkih od pravoslavnih Srba/Hrvata istom sever-jug linijom. Uzgred, uvek sam se pitao kako je dalmatinskim HDZ tovarima zvučalo kad im je vođa, zagorac Tuđman govorio o srednjeeuropskoj kulturi kojoj navodno pripadaju, za razliku od „Vlaja“. U posebno šizofrenoj situaciji su današnji ustaše, čedo katolicističkog projekta kojima se prirodno ne sviđa projektovano utapanje Hrvata u EUropsku nadnaciju (o današnjim Crnogorcima, i „Dukljanima“ koji navodno grade građansku državu pod pokroviteljstvom i zbližavajući se sa Vatikanom, i „Srbima“ koji se „sabiraju“ segregacijom u etničke torove tačno po opisanim „Vatikanskim“ obrascima, nećemo bar ovoga puta).
Dakle tema za razmišljanja je dilema da li u Iliriku bukti „večni“ međunarodni sukob monolitnih Srba i Hrvata i njihovih derivata (Bošnjaka i Crnogoraca), kako se čini da je očigledno, ili „večni“ ideološki, politički i civilizacijski „Mediteranaca“ i „Hiperborejaca“. I naravno pitanje „đe smo tu mi“, pravoslavni Srbi.
Odgovore bi dale, između ostalih i, analize jedne od tipičnih ideologija „hladnog severa“ – ustaštva. Ali njih nema, jer dominira stav „svi Hrvati su isti“.
[i] http://www.vidovdan.org/index.php?option=com_content&view=article&id=14492&catid=46
[ii] “Mladen Švarc (Hrvatski krugoval Toronto, 5. lipnja 2011): “
[iii] isto
[iv] Mladen Švarc Hrvatski krugoval Toronto, 5. lipnja 2011
[v] isto
Autor/ica
