Zato što je čovjek.
Jer je stao na stranu slabijeg, iako su nominalno „njegovi“ otišli na višu nadmorsku visinu.
Zato što je branio viziju suživota, tolerancije i multietničke Bosne i Hercegovine.
Jer nije podilazio masama i mijenjao maternju „ekavicu“ zarad boljeg prihvatanja, čak i u vremenima kada je ekavica mogla koštati glave.
Jer je kao rođeni Srbijanac, veći Bosanac od većine ovdje rođenih.
Jer je povikao: „Ne pucaj!“
Zato što mu sila nije udarila u glavu, kao mnogim oficirima tokom rata. Vikao je: „ne pucaj!“.
Jer je optužnica protiv njega smiješna, svakom normalnom čovjeku koji bar jednom pregleda snimak iz „Dobrovoljačke“.
Jer je ostao dosljedan sebi. Ostao čovjek.
Jer je vratio čin generala Armije BiH kada je spoznao monoetnizaciju vojske kojoj pripada i jer je uprkos tome ostao najveći borac za Bosnu i Hercegovinu, vijeran humanističkim idealima do kraja.
Jer obrazovanjem gradi BiH, tako što putem svoje organizacije stipendira mlade Bosance i Hercegovce, bez obzira na naciju. Pomaže im da steknu znanje, zbližava ih, uči ih idealima koje je promovirao kao vojnik, te tako na najbolji način iz temelja gradi Bosnu i Hercegovinu.
Zato što nije imao razloga kriti se po Topčiderima i glumiti doktore alternativne medicine.
Zato što nismo palili ambasade.
Zato što su „Zukini infiltratori“ iskulirani.
Zato je danas pitanje elementarne ljudskosti podržati Jovana Divjaka.
Zato Sergej Trifunović nosi majicu sa njegovim likom.
Zato sam ponosan na hiljade Sarajlija, s kojima sam danas pružio podršku Jovanu Divjaku, te na cinični transparent kojim se aktuelnoj srbijanskoj vladi poručuje da agresija na BiH nije prosti međuetnički, religijski sukob, u šta nas pokušavaju uvjeriti revizionisti.
Јово Србине, чаршија је уз тебе!
Ja bih dodao…Jovo, čovječe!
Ljudino!
